Film, który stara się być tak poważny nie ma prawa pozwolić sobie na pewne uproszczenia.
Tym bardziej, jeśli utrzymany jest w realistycznej konwencji. Czuję potrzebę stanięcia w obronie
bohaterów, których reżyser najpierw wykreował, kazał zmagać się z różnymi problemami, a
następnie spłaszczył niczym prasa drukarska najtańszego tabloidu.

Czy skoro dziewczyna ma problemy z narkotykami, musi w każdej, dosłownie każdej scenie
wciągać kokainę? A czy ojciec wybitnie uzdolnionego dziecka musi każdym gestem dawać do
zrozumienia, że dziecko nic go nie obchodzi?

...W tym z jednej strony starającym się być poważnym i głębokim filmie roi się od obraźliwych
dla widza przerysowań. Przedstawień tak czarno-białych, że z poziomu dramatu
psychologicznego, czy raczej moralnego, przechodzimy do poziomu bajek z morałem.

Chociaż w filmie pełno jest scen bardzo dobrych, jeśli nie wręcz wybitnych (wprowadzenie,
piosenka a na dobrą sprawę większa część filmu aż do deszczu), zakończenie obraża mnie
jako widza. Trzeba być odpowiedzialnym za to, co się stworzyło. Tymczasem Anderson
pokazuje nam najpierw sytuacje ciężkie i skomplikowane - a następnie zamiast poważnej
odpowiedzi (bez której tak nawiasem film świetnie dałby sobie radę) serwuje nam garstkę
banałów. To rozpaczliwa wręcz próba znalezienia prostego rozwiązania tam, gdzie prostego
rozwiązania nie ma.

Chciałoby się, żeby któryś z bohaterów Magnolii wstał i powiedział głośno co o tym myśli. Bo co
może myśleć ktoś w ciężkiej sytuacji, komu na pocieszenie mówi się, że powinno się być
dobrym człowiekiem, a najlepiej liczyć na cud?

"Posłuchaj mnie, jesteś dobrą kobietą. Dobrą i piękną osobą. Nie pozwolę ci odejść. Nie
pozwolę ci mówić, że jesteś głupia i tak dalej... Nie zgadzam się na to. Jeśli chcesz być ze
mną, to bądź. Jasne?". W ostatnich sekundach widzimy rozpromieniające się w uśmiechu
oblicze wybranki...