Mordowałem się przez trzy godziny i jedyne co mnie trzymało przed ekranem to nadzieja, że może autor zrezygnuje w końcu z tej monotonii. Nie zrezygnował. Coś się ruszyło kwadrans przed końcem, ale to nie ratuje filmu. I jeszcze ten narrator, który ostatecznie bezczelnie stwierdza, że opowiedziane historie są takie niezwykłe! Fabuła kojarzy się z miernotą podrzędnych seriali i nie wiem jaki jest sens torturowania widza przez tyle czasu.
Przypomina mi się fragment z Adaptacji, kiedy Cage pyta:
" - Co jeśli pisarz usiłuje napisać historię w której nie za wiele się dzieje, w której ludzie się nie zmieniają. Nie ma żadnych objawień, zmagają się i są sfrustrowani, i nic nie jest rozwiązane...Coś jakby odzwierciedlenie rzeczywistego świata.
- Rzeczywistego świata? Po pierwsze... pisząc scenariusz bez konfliktów i kryzysów doprowadzisz swoją publiczność do łez. Po drugie... Nic się nie dzieje na świecie? Czy postradałeś swoje pier... zmysły? Ludzie są zabijani każdego dnia. Mamy ludobójstwo, wojnę, korupcję. Każdego pier... dnia ktoś na świecie poświęca swoje życie, żeby uratować kogoś innego! Każdego dnia ktoś gdzieś podejmuje świadomą decyzję, żeby kogoś zniszczyć! Ludzie znajdują miłość, ludzie ją tracą! Na miłość Boską, dziecko obserwuje swoją matkę pobitą na śmierć na schodach kościelnych! Ktoś inny głoduje. Ktoś zdradza swojego najlepszego przyjaciela dla kobiety! Jeśli nie potrafisz znaleźć takich rzeczy w życiu, to ty mój przyjacielu g.. wiesz o życiu. I dlaczego k... tracisz moje cenne godziny zanudzając mnie swoim filmem? Nie mam z tego żadnego pożytku! Nie mam z tego żadnego, cholernego pożytku!"

Takie mam odczucia po tej Magnolii. Może cytat z Adaptacji całkiem do niej nie pasuje, ale na pewno do ogromnej części. Jednym z ciekawszych elementów była spadająca ze stoickim spokojem żaba, która rozbawiła mnie do łez. I druga, którą facet na ścianie dostał centralnie w twarz.

Aha, duży plus za ten uśmiech na końcu, jednak mimo wszystko za taki film to ja dziękuję.